Όταν μας πνίγει το Άδικο
Αναπάντητα “Γιατί”, που μας πνίγουν στο λαιμό! Θυμός, πίκρα, θλίψη για τις Αδικίες, που μας συμβαίνουν στη δουλειά, στις ανθρώπινες σχέσεις. “Αφού είμαι συνεπής και καλός στην δουλειά μου. Γιατί δεν το βλέπουν; Γιατί δεν το εκτιμούν;”, “Μα να μου φερθεί τόσο ύπουλα; Σε μένα που ήμουν πάντα δίπλα του/της στα δύσκολα!” Πόσα τέτοια ερωτηματικά μας ταλαιπωρούν, χωρίς να καταλήγουν πουθενά, πέρα από το να πικραίνουν την ψυχή μας και να γεμίζουν με ανασφάλειες την καρδιά μας! Το άδικο δεν χωνεύεται εύκολα!
Πρέπει, όμως, να μάθουμε να επιβιώνουμε με αυτό! Όσο και να προσέχουμε, όσο καλοί ή στραβοί κι αν είμαστε στην ζωή μας, η αδικία θα μας βρίσκει, όπου κι αν κρυβόμαστε. Γιατί πολλοί από εμάς επιλέγουμε το κλείσιμο στο καβούκι μας, για να την αποφύγουμε. Ακόμα και εκεί θα βρει χώρο το άδικο να μας ακουμπήσει. Η μόνη λύση είναι να αποκτήσουμε μία πιο λειτουργική σχέση μαζί του. Όχι να το αποδεχόμαστε άνευ όρων, γιατί και αυτό είναι μία υποχώρηση δειλίας, μία παραίτηση. Αλλά να μην μας ξαφνιάζει τουλάχιστον και να μην το απωθούμε με πόνο και απογοήτευση.
Ποιοι συντελούν στην Αδικία; Οι άνθρωποι! Άνθρωποι ξένοι, αλλά και άνθρωποι οικείοι σε εμάς. Οι “δικοί” μας άνθρωποι, που είναι καθημερινά στην ζωή μας με διάφορους τρόπους. Τους τελευταίους τους τοποθετούμε σε βάθρο ασφαλείας; Όχι φυσικά, δεν πρέπει. Άνθρωποι είναι και αυτοί με ένα εκατομμύριο ανασφάλειες και τρωτά σημεία. Ναι και κακία! Δεν μπορείς να ξέρεις απόλυτα τι κρύβει μέσα στο κεφάλι του και την ψυχή του ο καθένας, ας είναι και ο γονιός σου ή ο σύζυγος σου. Όταν βλέπεις συμπεριφορές μη αποδεκτές, γιατί εμπιστεύεσαι άνευ όρων; Μήπως δεν λαμβάνεις σοβαρά υπόψιν σου και τα σημάδια, που σου δείχνει ο άλλος μέσα στην σχέση; Μήπως επενδύεις και εσύ με αφέλεια τα συναισθήματα σου σε ανθρώπους, που καταδεικνύουν συνεχώς ότι δεν σε αποδέχονται εξολοκλήρου; Αλλά ακόμα και αυτό να μην συμβαίνει, πρέπει στην ζωή να τα θεωρούμε όλα πιθανά. Άβυσσος η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος για το πως θα διαχειριστεί ο συνάνθρωπος σου την κάθε κατάσταση. Εδώ δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για τον εαυτό μας, θα είμαστε για όλους τους άλλους;
Πολλοί λένε, ότι κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Εγώ διαφωνώ. Για τον καθένα το πως λειτουργεί το κάθε τι, δεν είναι αυτονόητο. Εγώ, για παράδειγμα, μπορεί να θεωρώ την αξιοκρατία από τις μεγαλύτερες αρχές και αξίες. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι, που προκειμένου να κάνουν την δουλειά τους και να βολευτούν, την βάζουν σε δεύτερη μοίρα και αυτό το έχουν ως αξίωμα στην ζωή τους. Γιατί να παιδεύω το μυαλό μου, όταν έρχομαι αντιμέτωπος με αυτόν τον κόσμο; Υπάρχουν και αυτοί, δυστυχώς, και οφείλω στον εαυτό μου να μην το βάζω μαράζι μέσα μου. Δεν πρόκειται να ακολουθήσω την δική τους θεωρία, αλλά θα τους αντιμετωπίσω με θάρρος και αποφασιστικότητα, όταν θα χρειαστεί.
Δεν αξίζει πραγματικά να χάνουμε χρόνο και ενέργεια ερχόμενοι σε εσωτερική σύγκρουση με την Αδικία. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, γιατί αυτή δεν κάνει καμία εξαίρεση. Δεν ζούμε σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο. Εμείς θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε, όπως κρίνουμε ότι είναι καλό και για εμάς και για τους γύρω μας και αν πέσουμε κάποια στιγμή στα χέρια του αδίκου, θα το αντιμετωπίσουμε με θάρρος και δύναμη. Ναι όντως μπορεί να αγαπήσαμε και να μην έχει εκτιμηθεί αυτό. Είναι μόνο προς τιμήν μας, που βοηθήσαμε, που αγαπήσαμε, που δώσαμε. Αντί να φάμε τα σωθικά μας αναρωτώμενοι, εάν μας άξιζε η αχαριστία από την άλλη πλευρά, είναι μόνο προς το ψυχικό μας συμφέρον να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, που προσφέραμε, γιατί το επιθυμούσε η ψυχή μας. Δεν έγινε αυτή η προσφορά αποδεκτή και εκτιμητέα; Είναι κρίμα, αλλά δεν πειράζει. Με καθαρή συνείδηση αποδεχόμαστε την κατάσταση και προχωράμε μπροστά. Λαμβάνουμε τα μαθήματα μας από την κάθε εμπειρία, που βιώνουμε, αναγνωρίζουμε τα λάθη μας και προσπαθούμε να τα χρησιμοποιήσουμε, για να καλυτερεύσουμε τον εαυτό μας. Είναι μεγάλη μιζέρια να κλαίμε συνέχεια για το κακό, που μας βρήκε. Θα μας βρουν πολλά κακά ακόμα και θα συσσωρευτούν άλυτα μέσα μας κάνοντας έκρηξη με διάφορους τρόπους. Είναι καλό να υπάρχει ροή και όχι να λιμνάζουμε σε νερά λασπωμένα. Εάν επιλέξουμε το τελευταίο, μόνο στραβά πράγματα θα μας “τυχαίνουν” και θα κάνουμε την μία κακή επιλογή μετά την άλλη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε λοιπόν: Δεν μας εγκλωβίζει η αδικία, αλλά εμείς εγκλωβιζόμαστε μέσα σε αυτή! Ψάχνουμε μάταια δικαίωση και μπορεί να μην την πάρουμε ποτέ. Υπερασπιζόμαστε τις θέσεις μας, τα συναισθήματα μας, τον εαυτό μας. Όχι για να πάρουμε σώνει και καλά το “ευχαριστώ” ή το “συγγνώμη”, αλλά γιατί πραγματικά μας αξίζει να το κάνουμε. Εάν δεν επιθυμούν να μας δικαιώσουν, δεν θα το κάνουν ποτέ εκβιαστικά. Δεν θα είναι αληθινό. Εμείς ξέρουμε την δική μας αλήθεια; Την πιστεύουμε; Εάν συμβαίνει αυτό, την κρατάμε και προχωράμε να βρούμε καταστάσεις και ανθρώπους, που συμβαδίζουν με αυτή. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι. Η αδικία συμβαίνει σε όλο τον κόσμο και δεν κάνει εξαιρέσεις. Πρέπει να είναι στάση ζωής αυτή! Πρέπει να το νιώθουμε βαθιά στην ψυχή μας, ότι η ευτυχία και η ηρεμία δεν αναφέρεται στην απουσία του πόνου, αλλά στην ζωή που δεν παραιτείται ποτέ!